Aansteken van de 2de adventskaars  (Jean-Lou)

Vandaag worden we opgeroepen om de weg klaar te maken zodat God in ons midden kan wonen.
Mag Jezus bij jou thuiskomen?
Een vraag … en tegelijk binnen Effata het thema voor deze advent.

Welzijnszorg belicht deze week één aspect daarvan:
“Waardering, een eerste stap naar waardig”

Zoals elk jaar hebben we hier een adventskrans.
Naast de vier kaarsen komt er ook elke week een symbool bij. Deze week de DUIM, als teken van waardering. Tegelijk bemoediging dat je goed bezig bent wanneer je tot inkeer komt en het goede doet.
Symbool aan hangen …

Mag ik één van de jongeren uitnodigen om de tweede kaars op de adventskrans aan te steken.

Ondertussen zingen we tweemaal:  ♫ 95  In onze donkere nacht
In onze donk’re nacht
Ontsteek dan een lichtend vuur dat nooit meer dooft,
Vuur dat nooit meer dooft.

Lieve God,
Jij ziet me zo graag

dat je altijd dicht bij mij wil zijn.
Dank je wel
voor alle lieve mensen om mij heen:
Zij tonen mij hoeveel jij van mij houdt.
Jouw liefde is als een warme deken om mij heen.
Wil je me helpen ook anderen graag te zien?
Dank je wel, lieve God.

Mag ik nu de andere jongeren uitnodigen om ook de paaskaars en de kaarsen van de menora aan te steken.

Openingsgebed

God van Liefde,
wees hier aanwezig,
Zegen ons samenzijn.
Doe ons leven vanuit vertrouwen,
vol hoop op een nieuwe wereld,
waakzaam en aandachtig.
Help ons het vlammetje van uw liefde in ons hart te koesteren
en uw naam, Ik-zal-er-zijn, te beleven naar de mensen om ons heen.
Daarom stellen wij u hier nu aanwezig: Vader, Zoon en Geest.

Inleiding  (Jean-Lou)

De wereld ontspoort. Natuurrampen, oorlogen, plaatselijk geweld, misbruiken in alle lagen van de bevolking, vrouwen en kinderen die worden belaagd in het eigen gezin, op vele plaatsen drugs, moord. Maar ook in de kerkgemeenschap gaan leiders in de fout, en dus zeggen we makkelijk  “In wat voor een wereld leven we”?

Bij belangrijke gebeurtenissen , zoals olympische spelen, het bezoek van een belangrijke politicus, zelfs maar plaatselijke verkiezingen brengt heel wat op gang, straten, voetpaden , nutsvoorzieningen, stadions, enz. Worden vernieuwd of er worden nieuwe gebouwd om alles zo vlot mogelijk te laten verlopen, om gemakkelijk de weg te vinden, om zich naar de juiste plaats te begeven. Veel beloften , zoals wij dikwijls doen bij het begin van een nieuw jaar, maar wat blijft er van over?

Het is van alle tijden, zo ook tweeduizend jaar geleden, laten we luisteren naar wat Lucas heeft opgetekend ...

Lezing:  Lucas 3, 1-6  (NBV21)

In het vijftiende jaar van de regering van keizer Tiberius, toen Pontius Pilatus Judea bestuurde, en Herodes tetrarch was over Galilea, zijn broer Filippus over het gebied van Iturea en Trachonitis, en Lysanias over Abilene, en toen Annas en Kajafas hogepriester waren, richtte God zich in de woestijn tot Johannes, de zoon van Zacharias. Daar ging Johannes in de omgeving van de Jordaan verkondigen dat de mensen zich moesten laten dopen en tot inkeer moesten komen, om vergeving van zonden te krijgen, zoals geschreven staat in het boek met de uitspraken van de profeet Jesaja:

‘Een stem roept in de woestijn:
“Maak de weg van de Heer gereed,
maak recht zijn paden!
Iedere kloof zal worden gedicht,
elke berg en heuvel geslecht,
kromme wegen recht gemaakt,
hobbelige wegen geëffend;
en al wat leeft zal zien hoe God redding brengt.”’

Homilie  (Jean-Lou)

Lucas noemt ze allemaal op, de groten der aarde van toen: keizer Tiberius, zijn landvoogd Pontius Pilatus, koning Herodes, de beide gouverneurs Lysanias en Filippus en de hogepriesters Annas en Kajafas. Terwijl zij de dienst uitmaken in het maatschappelijk en godsdienstig leven, is er een zekere Johannes - een halve zot, vinden zij - die ergens aan de rand van de woestijn in naam van God, beweert hij, de mensen op hun nummer zet, hun de ogen opent, en zegt dat ze heel anders moeten gaan leven. En haast u wat, zegt hij, want eerstdaags komt God zelf aan het licht. Maak ruim baan, zegt Johannes, wanneer God zich laat zien en horen.

Het zijn dus duidelijk niet de groten der aarde, wereldlijke leiders en/of geestelijke leiders die voor een ommekeer zorgen, die roepen om “agalev”, “anders te gaan leven”. Het zijn ook vandaag meestal gewone individuen, die zich geroepen voelen om ons uit te nodigen het anders te doen, denken we maar aan zij die opkomen voor wat de schepping ons te bieden heeft, de Indiaanse leider in het Amazone woud, de vele kleine organisaties die opkomen voor de armen, vredesactivisten zoals onlangs te zien in het nieuws “die joodse journalist en palestijnse buur die trachten aan te tonen dat samenleven mogelijk is, maar ze worden aanzien als rare kwasten in hun gemeenschappen, het zijn wellicht gelovige dwarsliggers en voorlopers die – tegen de politieke standpunten en godsdienstige leer ingaan - dromen van een betere wereld, een nieuwe wereld, Gods wereld.

Hoe kunnen wij, alledaagse mensen, wegen recht maken, heuvels afgraven, obstakels tussen mensen wegnemen, kuilen, valkuilen voor anderen dichtgooien?

Op allerlei manieren wellicht. En Paulus laat ons één mogelijkheid horen. Wij lezen deze tekst hier niet, maar hij schrijft aan de christenen van Filippi, hij bevestigt hen in hun doen en laten: Ik zeg onze lieve Heer dank wanneer ik aan jullie denk; ik bid met blijdschap voor jullie, die al zoveel goeds hebben gedaan, en ik weet zeker - schrijft hij - dat jullie nog zullen groeien in liefde.

En daar zijn ze natuurlijk blij mee geweest, die eerste gelovigen van Filippi. Mensen horen, denk ik, te weinig dat ze het goed hebben gedaan. Wij allemaal vinden het heerlijk als we gewaardeerd worden, als we een schouderklopje krijgen. Als er een duim omhoog wordt gehouden, als we ons gewaardeerd voelen, maar ook moeten wij anderen waarderen, laat ons die belofte houden.

Het is in alle eenvoud één van de manieren om wegen te banen, kuilen te dichten, en ruimte te maken voor God in ons midden.

Onze Vader

Opdat God opnieuw zou kunnen thuiskomen bij ons,
moeten we ons bekeren, zoals de Doper vraagt:
ons afkeren van wat ons ervan weerhoudt mensen-naar-Zijn-hart te zijn,
ons toekeren naar Zijn boodschap van liefde en gerechtigheid, zoals die klinkt bij Jezus.
Pas dan kan Zijn Rijk doorbreken.
Dat Rijk waar we voor bidden in het gebed dat Jezus ons leerde.
Bidden we nu dat gebed.

Vredeswens

Deze advent plaatst ons voor de opdracht
ons om te keren naar de essentie: Zijn droom van liefde en vrede.
Die vrede is maar mogelijk als er gerechtigheid is:
als aan iedereen recht wordt gedaan.
Daar willen we ons in deze advent ook voor inzetten,
opdat vrede steeds meer werkelijkheid kan worden.
Moge die vrede dan MET ons zijn.

Geven we die vrede ook door aan elkaar.

Broodbreking

Heer, we zijn blij en dankbaar dat wij hier opnieuw mogen aanzitten aan uw tafel van breken en delen.
In Uw Naam breken we nu het brood en delen het.
En we mogen U daarbij dicht bij ons weten.
Zo kan er opnieuw vreugde en vrede zijn in ons hart.

Dan zal er vreugde zijn ….

Nemen en eten we nu van dit brood,
ons voedsel voor onderweg.

Bezinning:  Wegwijzers

Een gps is handig.
Hij geeft precies de weg aan.
Als je afwijkt van zijn voorstel,
stuurt hij bij:
Opnieuw berekenen.
Keren indien mogelijk.

Profeten zijn de gps van en naar God.
Ze spreken in naam van God
en ze wijzen de weg naar Hem.

Johannes de Doper heeft daarbij een leidraad, de Tora,
de woorden ten leven die Mozes op de Sinaï ontving.

Profeten geven coördinaten in.
Ze tekenen de reisroute uit.
Wie afwijkt, moet omkeren of zich bekeren.

Dissidenten moeten weer op de goede weg geraken.
Ze moeten hun leven bijsturen.
Het is hoog tijd voor vernieuwing!

Midden in de ballingschap,
midden in de woestijn,
rijpt het inzicht
dat het tijd is om
je manier van leven te veranderen,
in verbondenheid
met de medemens én met God.

Week na week zetten profetische stemmen
ons in de advent
op weg naar Kerstmis

Mia Verbanck