Enkele citaten uit het boek

Niemand heeft genen die hem of haar tot een ‘zuiver’ lid van een bepaalde etnische groep maken. Het oude, steeds weer opgerakelde idee dat er speciale genen van afzonderlijke nationaliteiten bestaan, wordt grondig ontkracht door de archeogenetica.
Grenzen manifesteren zich vooral door taal en zijn alleen te wijten aan culturele en politieke differentiatieprocessen. Tegenwoordig kunnen  geen genetische argumenten meer worden aangedragen voor etnische conflicten of zou in ieder geval niet meer mogen worden gedaan, en dat is de verdienste van de genetica.
De genetische ontwikkeling van de mens wijst op het tegendeel van onderscheid en afbakening: wat ons DNA betreft, gaan we al een hele tijd steeds meer op elkaar gelijken. Tegenwoordig hebben mensen van over de hele wereld voet gezet op vrijwel elk stukje aarde en zich voortgeplant met de daar gevestigde nazaten van de oorspronkelijke bewoners.
De genetische verschillen tussen de mensen en volkeren  zijn afgenomen. Vanwege de toegenomen mobiliteit zal die trend  zich voortzetten.
Als het DNA van de mensen op deze wereld steeds meer op elkaar gaat lijken, zijn constructen als volkeren en ‘rassen’ nog moeilijker vol te houden dan toch al het geval was. Dat is waarschijnlijk precies de reden dat de voorvechters  ervan hun overtuigingen steeds agressiever verdedigen.
Het lijkt alsof de reis van onze genen ertoe leidt dat de mens  zijn eigen reisleider wordt. Door zich naar alle hoeken van de wereld te verspreiden, heeft de mens het fundament gelegd voor de wereldwijde maatschappij die de afgelopen duizend jaar steeds duidelijker vorm heeft gekregen en zich in het recente verleden met adembenemende snelheid heeft ontwikkeld.  
Een politiek van afscherming is achterhaald en onhaalbaar. Het is een doodlopend straatje. De reis van de mensheid zal verder gaan. Mensen zullen op grenzen stuiten, maar ze zullen zich niet bij die grenzen neerleggen. Zo is het al duizenden en duizenden jaren geweest.

Jean-Paul Vermassen
23/01/2021